- erudyta
- сущ.• эрудит* * *erudy|ta♂, мн. И. \erudytaci, РВ. \erudytatów эрудит* * *м, мн И erudyci, PB erudytówэруди́т
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
erudyta
Смотреть что такое "erudyta" в других словарях:
erudyta — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIa, CMc. erudytaycie; lm M. erudytayci {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek odznaczający się wielką erudycją, posiadający rozległą wiedzę, oczytany <łac.> {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
erudyta — m odm. jak ż IV, CMs. erudytaycie; lm M. erudytayci, DB. ów «człowiek o wielkiej erudycji, mający rozległą wiedzę w jakiejś dziedzinie» … Słownik języka polskiego
chodzić — 1. Chodząca cnota, cnotliwość, dobroć, powaga, uczciwość itp. «o człowieku godnym, dobrym, rozsądnym, uczciwym itp.»: Moja teściowa, kobieta niezwykle energiczna i uczynna, uchodzi we wsi (...) za chodzącą dobroć. PorD 5/1999. 2. Chodząca kronika … Słownik frazeologiczny
góra — 1. Brać, wziąć nad kimś górę; być (nad kimś) górą «osiągnąć przewagę nad kimś, zwyciężyć kogoś, mieć lepszą pozycję»: (...) zawsze był górą. Silny, pewny siebie erudyta z lekką skłonnością do protekcjonalizmu. T. Raczek, Pies. 2. Coś bierze nad… … Słownik frazeologiczny
chodzić — ndk VIa, chodzę, chodzisz, chodź, chodził 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, udawać się dokądś stawiając kroki, stąpając» Chodzić lekko, szybko, pieszo, piechotą. Chodzić na palcach, energicznym krokiem. Chodzić po lesie, po górach. Chodzić… … Słownik języka polskiego
encyklopedia — ż I, DCMs. encyklopediadii; lm D. encyklopediadii (encyklopediadyj) 1. «dzieło obejmujące zbiór wiadomości (w hasłach ułożonych alfabetycznie lub według zagadnień) ze wszystkich dziedzin wiedzy lub jednej dyscypliny» Encyklopedia ogólna,… … Słownik języka polskiego
pismo — n III, Ms. piśmie 1. blm «zespół znaków graficznych będących znakami dźwięków lub pojęć; ogół liter składających się na dany alfabet» Pismo maszynowe, ręczne. Krój, format, rodzaj pisma. Wynalazek pisma. ∆ Pismo alfabetyczne «pismo, w którym… … Słownik języka polskiego
uczony — uczeni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. uczyć (p.) uczony w użyciu przym. 1. «mający duży zasób wiedzy, bardzo wykształcony» Uczony człowiek. ◊ żart. Uczony w piśmie «ktoś fachowy (lub rzekomo fachowy) w danej dziedzinie, erudyta» 2.… … Słownik języka polskiego
chodząca encyklopedia — {{/stl 13}}{{stl 7}} osoba mająca wielką wiedzę encyklopedyczną; ktoś, kto imponuje oczytaniem i znajomością faktów; erudyta {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
